Πόσες ζωές ακυρώθηκαν από το “τι θα πει ο κόσμος”;
Από μικροί μεγαλώνουμε με έναν αόρατο θεατή πάνω από το κεφάλι μας. Δεν τον βλέπουμε, αλλά πάντα είναι εκεί. Μας παρακολουθεί, μας κρίνει, μας περιορίζει. Είναι ο κόσμος. Ο “κόσμος” που διαμορφώνει το πώς ντυνόμαστε, το πώς μιλάμε, ποιον αγαπάμε, τι δουλειά επιλέγουμε, ακόμα και τι ονειρευόμαστε.
Και κάπως έτσι, σιγά-σιγά, πολλές ζωές ακυρώνονται πριν καν ξεκινήσουν.
Ο φόβος της κοινωνικής απόρριψης είναι πιο δυνατός από την επιθυμία της αυτοπραγμάτωσης
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έπνιξαν τα ταλέντα τους, που θυσίασαν την ευτυχία τους, που συμβιβάστηκαν με μια ζωή που δεν τους ταίριαζε — απλώς και μόνο για να μη σχολιαστούν, για να “μην εκτεθούν”, για να «είναι όπως πρέπει».
Πόσες γυναίκες δεν χώρισαν, γιατί «θα γίνουν θέαμα στη γειτονιά»;
Πόσοι άντρες δεν ακολούθησαν το επάγγελμα που αγαπούσαν, γιατί «ο πατέρας τους δεν θα το δεχόταν»;
Πόσοι νέοι δεν παραδέχτηκαν τον πραγματικό τους εαυτό, γιατί «ο κόσμος δεν συγχωρεί»;
Ο κόσμος δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος
Ακόμα κι αν ζήσεις “σωστά”, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σχολιάσει. Κάποιος που θα πει «πολύ αργά παντρεύτηκε», «πολύ γρήγορα χώρισε», «έκανε πολλά παιδιά», «δεν έκανε κανένα», «είναι μονόχνωτος», «είναι πολύ κοινωνικός».
Δεν υπάρχει “σωστό” για όλους. Υπάρχει σωστό για εσένα. Κι αν αυτό δεν το καταλάβεις έγκαιρα, θα ζήσεις μια ζωή δανεική. Μια ζωή… ξένη.
Το τίμημα της αποδοχής είναι η αυτοεγκατάλειψη
Αν ζεις για να ικανοποιείς τους άλλους, πάντα κάτι από σένα θα μένει πεινασμένο. Και όσο περνά ο καιρός, αυτή η πείνα θα γίνεται θυμός, απελπισία, απογοήτευση. Μέχρι να φτάσεις σε μια ηλικία και να κοιτάξεις πίσω σου και να πεις:
«Μα γιατί δεν έκανα αυτό που ήθελα;»
Ο κόσμος ξεχνά. Εσύ όμως μένεις με τις επιλογές σου.
Οι άνθρωποι που φοβήθηκες, οι γείτονες, οι συγγενείς, οι “κριτές”, είτε θα φύγουν από τη ζωή σου είτε απλώς… θα βρουν άλλον να σχολιάσουν. Εσύ όμως θα μείνεις με τα “αν”. Και αυτά πονάνε πιο πολύ από κάθε κουτσομπολιό.
Ίσως να είναι καιρός να ρωτήσεις: Τι θα πεις εσύ στον εαυτό σου;
Αντί να ζεις με το «τι θα πει ο κόσμος», δοκίμασε να ζήσεις με το «τι θα πω εγώ όταν μείνω μόνος με τη συνείδησή μου».
Η ζωή δεν σου χρωστά τίποτα — αλλά ούτε κι εσύ χρωστάς σε κανέναν να σβήσεις τον εαυτό σου για να είσαι “αρεστός”.