Οι ταινίες που μας αρέσει να βλέπουμε!
Οι ζωές μερικών ανθρώπων είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις ζωές φανταστικών ηρώων, για αυτό και οι ταινίες που είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα είναι τόσο δημοφιλής.
Οι ηθοποιοί συχνά πρέπει να περάσουν πολλά για να μοιάσουν με τα πραγματικά πρόσωπα στα οποία έχουν βασιστεί οι ήρωες τους.
Αποφασίσαμε να συγκρίνουμε την εξωτερική εμφάνιση των πραγματικών προσώπων και των ηθοποιών που τους υποδύθηκαν.
Στη μεγάλη οθόνη (Erin Brockovich -2000): Julia Roberts
Στην πραγματικότητα: Erin Brockovich
Τη δεκαετία του ’90, η Erin Brockovich ήταν μια άνεργη ανύπαντρη μητέρα. Αφού ζήτησε δουλειά στο δικηγορικό γραφείο Masry & Vititoe, βρέθηκε, οργανώνοντας κάποια έγγραφά του, στην αρχή του νήματος για το ξετύλιγμα ενός τεράστιου σκανδάλου ρύπανσης του υδροφόρου ορίζοντα με εξασθενές χρώμιο: Ο κολοσσός Pacific Gas and Electric Company δηλητηρίαζε το νερό της μικρής πόλης Hinkley στην California, προκαλώντας σοβαρά προβλήματα υγείας στους κατοίκους της. Χάρη στην έρευνα της Brockovich, η νομική εταιρία Masry & Vititoe έγραψε ιστορία, εξασφαλίζοντας αποζημίωση 333 εκατομμυρίων δολαρίων από την Pacific Gas and Electric – ποσό που μοιράστηκε στους 634 κατοίκους της πόλης, συμπεριλαμβάνοντας φυσικά και την αμοιβή της εταιρίας, αλλά και της ίδιας της Erin Brockovich. Η 56χρονη σήμερα ακτιβίστρια εξακολουθεί να ασχολείται με θέματα περιβάλλοντος και να εμφανίζεται στα αμερικανικά media.
Στη μεγάλη οθόνη (Ελεύθερος Σκοπευτής -2014): Bradley Cooper
Στην πραγματικότητα: Chris Kyle
Ο άνθρωπος που θεωρείται ο φονικότερος ελεύθερος σκοπευτής στην ιστορία των ΗΠΑ, συμμετείχε, από το 2003 μέχρι το 2009, σε 4 αποστολές στον πόλεμο του Ιράκ, εξουδετερώνοντας περισσότερους από 150 «στόχους» (τόσοι είναι μόνο οι επιβεβαιωμένοι θάνατοι από τις σφαίρες του). Επέζησε από όλες τις μάχες και επέστρεψε στις ΗΠΑ, ωστόσο έπεσε νεκρός σε ηλικία 38 ετών το 2013 μαζί με τον επίσης βετεράνο του αμερικανικού στρατού Chad Littlefield, από τις σφαίρες του Eddie Ray Routh, ο οποίος είχε επίσης πολεμήσει στο Ιράκ. Οι τρεις τους είχαν πάει για σκοποβολή και ο 25χρονος τότε Eddie Ray Routh, που αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, έστρεψε το όπλο του εναντίον των δύο φίλων του, εκτελώντας τους εν ψυχρώ. «Στη διαδρομή, ήμουν καθισμένος στο πίσω μέρος του οχήματος και κανείς από τους δυο τους δεν μου μιλούσε. Απλώς με είχαν πάρει μαζί τους στη σκοποβολή. Οπότε τους πυροβόλησα. Νιώθω άσχημα για αυτό, αλλά κι εκείνοι δεν μου μιλούσαν. Είμαι σίγουρος ότι με έχουν συγχωρήσει» δήλωσε ο Routh λίγους μήνες αργότερα. Τελικά, καταδικάστηκε για τη δολοφονία των δύο ανδρών σε ισόβια κάθειρξη χωρίς το δικαίωμα αναστολής.
Στη μεγάλη οθόνη (Το Κυνήγι της Ευτυχίας – 2006): Will Smith
Στην πραγματικότητα: Chris Gardner
Ο 62χρονος σήμερα Chris Gardner αποτελεί την ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου: Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τον ανορθόγραφο τίτλο «The Pursuit of Happyness», στο οποίο βασίστηκε η ομότιτλη ταινία, περιγράφεται πώς, από άνεργος και άστεγος πατέρας, κατάφερε να γίνει ιδιοκτήτης μιας επιτυχημένης χρηματιστηριακής εταιρίας –και φυσικά πάμπλουτος.
Στη μεγάλη οθόνη (Ο Λύκος της Wall Street- 2013): Leonardo DiCaprio
Στην πραγματικότητα: Jordan Belfort
Τη δεκαετία του ’80, στα 26 του χρόνια, ίδρυσε τη χρηματιστηριακή εταιρία Stratton Oakmont και σύντομα, μέσω της εξαπάτησης επενδυτών, ήταν εκατομμυριούχος. Χρήματα, γυναίκες και ναρκωτικά ανήκαν στην καθημερινή του ρουτίνα. Βρέθηκε εθισμένος στα ναρκωτικά και κατηγορούμενος για οικονομική απάτη και ξέπλυμα χρήματος. Καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης και, τελικά, μετά τη συνεργασία του με το FBI, εξέτισε 22 μήνες, τους οποίους εκμεταλλεύθηκε για να γράψει το αυτοβιογραφικό βιβλίο «The Wolf of Wall Street». Το βιβλίο εκδόθηκε το 2007. Πέντε χρόνια αργότερα, ακολούθησε η ταινία. Σήμερα δηλώνει συγγραφέας και ομιλητής και βγάζει αρκετές χιλιάδες δολάρια το μήνα διοργανώνοντας επιχειρηματικά σεμινάρια.
Στη μεγάλη οθόνη (Ταξίδι στην Άγρια Φύση – 2007): Emile Hirsch
Στην πραγματικότητα: Chris McCandless
Έχοντας αποφοιτήσει από το κολέγιο το 1990, ο Chris McCandless αποφάσισε να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες και τελικά να βρεθεί στην Αλάσκα τον Απρίλιο του 1992, όπου προσπάθησε να ζήσει, μακριά από τη ζωή της πόλης, με ελάχιστες προμήθειες. Τέσσερις περίπου μήνες αργότερα, το σώμα του βρέθηκε, ήδη σε αποσύνθεση, από κυνηγούς. Ζύγισε μόλις 30 κιλά. Αν και η αιτία θανάτου του αποτελεί ακόμα αντικείμενο αντιπαράθεσης, πιστεύεται ότι πέθανε από ασιτία. Στο εγκαταλελειμμένο λεωφορείο όπου είχε βρει καταφύγιο είχε αφήσει, λίγες μέρες πριν πεθάνει, ένα σημείωμα: «Προσοχή, πιθανοί επισκέπτες. S.O.S. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Είμαι τραυματισμένος, ετοιμοθάνατος, και πολύ αδύναμος για να περπατήσω και να φύγω από εδώ. Είμαι μόνος και αυτό το σημείωμα δεν είναι κάποια φάρσα. Στο όνομα του Θεού, σας παρακαλώ μείνετε εδώ για να με σώσετε. Είμαι κοντά και μαζεύω μούρα για να φάω και θα επιστρέψω το απόγευμα. Σας, ευχαριστώ, Chris McCandless».
Στη μεγάλη οθόνη (Δίδυμοι Θρύλοι – 2015): Ο Tom Hardy σε διπλό ρόλο
Στην πραγματικότητα: Reggie και Ron Kray
Γεννημένοι το 1933, οι δίδυμοι Reggie και Ron Kray ήταν οι βασιλιάδες της μαφίας του Λονδίνου τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Με τη συμμορία τους, «The Firm» (Η Εταιρεία), συμμετείχαν μεταξύ άλλων σε ληστείες και δολοφονίες πριν, τον Μάιο του 1968, συλληφθούν μαζί με άλλα 15 μέλη της «Εταιρίας» και οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Τελικά, ο Reggie Kray κρίθηκε ένοχος για τον φόνο του συνεργάτη του, Jack McVitie, και ο Ronnie για τον φόνο του επίσης εγκληματία George Cornell. Καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο Ronnie πέθανε στη φυλακή το 1995 ενώ ο Reggie αποφυλακίστηκε το 2000, λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει από καρκίνο.
Στη μεγάλη οθόνη (Rush – 2013): Chris Hemsworth και Daniel Brühl
Στην πραγματικότητα: James Hunt και Niki Lauda
Οι δύο μύθοι της Formula 1 και η παροιμιώδης κόντρα τους πριν και μετά το φρικτό ατύχημα του Lauda στη διάρκεια γερμανικού Γκραν Πρι το 1976, έχουν γίνει αντικείμενο αμέτρητων αφιερωμάτων: Βρέθηκαν για πρώτη φορά μαζί στην πίστα το 1975 στο ολλανδικό Γκραν Πρι. Τον Αύγουστο του 1976, σε μια ακόμα συνάντησή τους στο σιρκουί , η Ferrari που οδηγούσε ο Αυστριακός χτύπησε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα και τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο Lauda εγκλωβίστηκε στο μονοθέσιό του. Πριν άλλοι οδηγοί καταφέρουν τελικά να τον απεγκλωβίσουν, είχε υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι και είχε εισπνεύσει τοξικά αέρια που είχαν προκαλέσει βλάβη στους πνεύμονές του. Ο Hunt κέρδισε τον αγώνα και ο Lauda έπεσε σε κώμα. Ωστόσο κατάφερε να αναρρώσει και να επιστρέψει στους αγώνες σε μόλις 6 εβδομάδες, παίρνοντας μέρος στο ιταλικό Γκραν Πρι, όπου κατέκτησε την τέταρτη θέση. Τελικά, ο Hunt κέρδισε το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν. Και οι δύο αποσύρθηκαν από τη Formula 1 λίγα χρόνια αργότερα, αν και ο Lauda επέστρεψε το 1982. Το 1984, κατέκτησε για τρίτη φορά στην καριέρα του το παγκόσμιο πρωτάθλημα και, τελικά, αποσύρθηκε οριστικά το 1985. Ο Hunt πέθανε το 1993 σε ηλικία 45 ετών από καρδιακή προσβολή. Ο Lauda παραμένει ο ζωντανός θρύλος της Formula 1 και συμμετέχει στα Γκραν Πρι ως σχολιαστής.
Στη μεγάλη οθόνη (Eat Pray Love – 2010): Julia Roberts
Στην πραγματικότητα: Liz Gilbert
Ως συγγραφέας και freelancer στον χώρο των περιοδικών, και διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, η Liz Gilbert έβγαζε τη δεκαετία των ‘00s αρκετά χρήματα ώστε να αφήσει, για ένα χρόνο, τα πάντα πίσω της και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο αναζητώντας όσα δεν είχε βρει στην «τακτοποιημένη» ζωή της στη Νέα Υόρκη (και στη σχέση με τον σύζυγό της). Όπως περιέγραψε αργότερα στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο Eat Pray Love, στο οποίο βασίστηκε η ταινία, κατάφερε, ταξιδεύοντας σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ινδία και η Ινδονησία, να γνωρίσει την απόλαυση, να βρει την πίστη και να βιώσει την ισορροπία (μαζί με έναν μεγάλο έρωτα, στο πρόσωπο του Jose Nunes, τον οποίο γνώρισε στο Μπαλί). Η Gilbert και ο Nunes παντρεύτηκαν, εκείνη έγινε πλούσια από τις πωλήσεις του βιβλίου (και τα δικαιώματα της ταινίας) αλλά ήταν μόλις πρόσφατα, τον Ιούλιο του 2016, που ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να χωρίσουν. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Gilbert αποκάλυψε, μέσω της σελίδας της στο facebook, ότι βρίσκεται σε σχέση με την καλύτερή της φίλη.
Στη μεγάλη οθόνη (Dallas Buyers Club – 2013): Matthew McConaughey
Στην πραγματικότητα: Ron Woodroof
Το 1985, στη δίνη της επιδημίας του AIDS, ο 35χρονος τότε Ron Woodroof διαγνώστηκε με τον ιό HIV και του δόθηκαν περίπου 30 μέρες για να ζήσει. Καθόλου διατεθειμένος να αποδεχθεί μοιρολατρικά αυτή τη δυσοίωνη πρόβλεψη, ο μέχρι πρότινος ηλεκτρολόγος αποφάσισε να έρθει σε σύγκρουση με τις αμερικανικές αρχές ψάχνοντας για φάρμακα (μη εγκεκριμένα από τον Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων των ΗΠΑ) που θα παρέτειναν τον χρόνο ζωής του. Ίδρυσε το Dallas Buyers Club, μια λέσχη μέσω της οποίας πουλούσε αυτά τα φάρμακα και σε άλλους ασθενείς και τελικά κατάφερε να ζήσει για άλλα 7 περίπου χρόνια.
Στη μεγάλη οθόνη (Άθικτοι – 2011): François Cluzet και Omar Sy
Στην πραγματικότητα: Philippe Pozzo di Borgo και Abdel Sellou
Ο 65χρονος σήμερα Philippe Pozzo di Borgo, γόνος μιας γαλλικής αριστοκρατικής οικογένειας και κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας, δεν επρόκειτο ποτέ να συναντηθεί με τον αλγερινής καταγωγής Abdel Sellou, κατ’ επάγγελμα εγκληματία. Οι δυο τους ανήκαν σε διαφορετικούς κόσμους. Ωστόσο, το ατύχημα που είχε με αλεξίπτωτο πλαγιάς το 1993 ο Philippe Pozzo di Borgo, το οποίο τον άφησε παράλυτο από τον λαιμό και κάτω, και ο θάνατος της γυναίκας του τρία χρόνια αργότερα από καρκίνο, τον έφεραν αντιμέτωπο με την κατάθλιψη, από την οποία έμελε να τον βγάλει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο ο Abdel Sellou, παίρνοντας τη θέση του προσωπικού του φροντιστή. «Ήταν ασεβής, θρασύς και με χυδαίο χιούμορ, αλλά δεν με λυπόταν. Ξαφνικά, άρχισα να απολαμβάνω ξανά τη ζωή» έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ο πρώτος. «Η ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι μπορεί να είναι αστεία, όπως ακριβώς μπορεί να είναι και στενάχωρη. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την αναπηρία τρομακτική, αλλά το μόνο που θέλουμε από εσάς είναι να είστε χαλαροί όταν είστε γύρω μας. Νιώθουμε καλύτερα όταν είστε έτσι». Η συνεργασία τους εξελίχθηκε σε μια δυνατή φιλία, που άλλαξε τις ζωές και των δύο. Ο Abdel Sellou ζει σήμερα στην Αλγερία με τη σύζυγο και τα παιδιά του, ενώ ο Philippe Pozzo di Borgo έχει ξαναπαντρευτεί και μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Μαρόκο και τη Γαλλία.
