Με αφορμή τη συναυλία της στη Θεσσαλονίκη και την κυκλοφορία του νέου video clip από το τραγούδι “Αχ θάλασσα”, αξίζει να συζητήσουμε τι κάνει η Μαρίνα Σάττι και γιατί όλοι ασχολούνται μαζί της.
Αξίζει όλο αυτό το hype; Είναι το ΚΙΠΑΤΣΑΟ το νέο DELULU; Πώς γίνεται τα δεκαπεντάχρονα να τραγουδούν δημοτικά και παραδοσιακά τραγούδια; Μπορεί η pop culture να έχει πολιτικά μηνύματα; Θα σώσει η Μαρίνα Σάττι τον κόσμο;
Λίγα λόγια για την Μαρίνα Σάττι:
Με καταγωγή από το Σουδάν και την Ελλάδα, η Μαρίνα Σάττι είναι κάτι περισσότερο από μια εκπρόσωπος της χώρας μας στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού. Με ποικίλα πολιτιστικά και κοινωνικά ερεθίσματα, έχει δημιουργήσει ένα «μίγμα» με πολλές πτυχές και μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι πτυχιούχος κλασικού πιάνου και ανώτερων θεωρητικών σπουδών στη μουσική, διπλωματούχος κλασικού τραγουδιού και υποκριτικής, και υπότροφος του Berklee College of Music, όπου σπούδασε ενορχήστρωση, παραγωγή και jazz μουσική. Έχει εφοδιαστεί με γνώσεις και εμπειρίες που σπάνια συναντώνται σε άλλους δημιουργούς της γενιάς της.
Πρώτα απ’ όλα, είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι fake. Και ναι, αυτό είναι σημαντικό, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και του πολιτισμικού αναλφαβητισμού, ο καλλιτέχνης να εκφράζει αυτό ακριβώς που είναι. Απαλλαγμένος από δεύτερες σκέψεις, χωρίς ξεπερασμένα φίλτρα, και κυρίως, με την ικανότητα να αναγνωρίζει τα λάθη του όταν και όπου συμβαίνουν.
Όπως ανέφερα, λόγω επαγγελματικού ενδιαφέροντος, πήγα στη συναυλία που πραγματοποίησε στο Θέατρο Δάσους την περασμένη εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μια συναυλία που είχα σκεφτεί ότι ήθελα να πάω. Ίσα-ίσα, ήμουν ιδιαίτερα αρνητικά προκατειλημμένος, έχοντας στο μυαλό μου ότι θα παρακολουθήσω μια συναυλία «άρπα-κόλλα», χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και με ακροατές παιδιά της μισής μου ηλικίας να φωνάζουν: «Μαρίνα, πες το Ζάρι».
Ναι, είχε δεκαπεντάχρονα. Δεκαπεντάχρονα όμως που είτε ήξεραν που πήγαιναν είτε όχι, έζησαν μαζί με εμένα κάτι πολύ δυνατό. Αρχικά, μου έκανε τρομερή εντύπωση που έδωσε χώρο και χρόνο σε νέα παιδιά που άνοιξαν τη συναυλία. Νέοι καλλιτέχνες, από διαφορετικά μουσικά μετερίζια, «ζέσταναν» το κοινό με ένα πλούσιο πρόγραμμα και πολύ κόπο. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες αντίστοιχου βεληνεκούς, στην καλύτερη των περιπτώσεων να έδιναν την ευκαιρία σε ένα παιδί της μπάντας, άντε και σε ένα δεύτερο, να πει ελάχιστα τραγούδια, απροστάτευτο σκηνοθετικά και σκηνογραφικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι απλώς αυτό δε συνέβη, αλλά ήταν πραγματικά, σαν να παρακολουθείς το main πρόγραμμα!
Όσον αφορά τώρα, το κομμάτι του βασικού προγράμματος: Η Μαρίνα Σάττι την ίδρωσε την φανέλα! Ξεκινώντας με τα pop-χορευτικά κομμάτια της έδωσε στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού, αυτό που μάλλον περίμενε. Σύγχρονα γραφιστικά, επιθετικά φώτα, χορευτές “out of the box” και όλα πήγαιναν, όπως έπρεπε να παν. Σε λίγο όμως ξεκίνησε να τραγουδάει κομμάτια, που αλήθεια δεν περίμενα. Παραδοσιακά, Κρητικά, Θρακιώτικα, Νησιώτικα αλλά και Αραβικά, με την Μαρίνα Σάττι να τα ερμηνεύει με την ίδια ευκολία και με την ίδια σπίθα στα μάτια. Σα να μας ψιθυρίζει: Aφού ήρθατε που ήρθατε, ακούστε και αυτό, μπορεί και να σας αρέσει…
Προσωπικά ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα. Ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα να βλέπεις μικρά παιδιά να σιγοτραγουδούν το «Στης Νάουσας το κάστρο», την «Μερακλίνα» ή το «Σάββατο βράδυ». Ήταν πολύ σημαντικό που στην εποχή όπου η (επικίνδυνη πολλές φορές) TRAP και το ελαφρο-λαϊκό ανθίζουν, έβλεπες έφηβους να σιγοτραγουδούν μαζί με τους γονείς τους, τραγούδια που μυρίζουν Ελλάδα και υμνούν τις ρίζες τους. Ένιωσα ότι υπάρχει πραγματικά ελπίδα για το μέλλον. Ότι, σε αυτήν τη συναυλία χωρούσαν όλοι. Δεν σε ήθελε σε συγκεκριμένο καλούπι, που προϋπόθετε έξι χρόνια πιάνο και εφτά συναυλίες με Θανάση και Ματούλα, για να γίνεις αποδεκτός. Σε αποδεχόταν ουσιαστικά όπως είσαι, αδιαφορώντας για το ακαδημαϊκό σου background, τις πολιτισμικές σου ανησυχίες και τον τρόπο που ντύνεσαι. Εκεί όπου η συμπερίληψη, όντως παίρνει σάρκα και οστά, σε αγκαλιάζει όπως ακριβώς είσαι, δίνοντάς σου μία επιπλέον μουσική επιλογή. Ουσιαστικά, δεν έπρεπε να είσαι κάπως-κάποιος για να περάσεις καλά, αλλά σου έδινε την ευκαιρία να ανακαλύψεις μία ξεχωριστή πτυχή του εαυτού σου, που ίσως δεν είχες δει στα δώδεκα σου, και τελικά σου αρέσει!
Όσον αφορά τώρα το «Αχ θάλασσα»: Ένα τραγούδι που καταρχάς απαιτεί ιδιαιτέρως υψηλές μουσικές ικανότητες. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα όταν παρακολουθήσει κανείς το video clip. Ενώ στην αρχή, νομίζεις ότι θα παρακολουθήσεις ένα ακόμη clip, μιας σύγχρονης μπαλάντας, με λίγο παραπάνω αισθητική και με μονοπλάνο που θυμίζει Αγγελόπουλο, η συνέχεια σε διαψεύδει. Όπως είπε και η ίδια, το τραγούδι είναι αφιερωμένο στους πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους στην Μεσόγειο. Αυτό από μόνο του, δίνει στο τραγούδι μία εξέχουσα σημασία. Και σε αυτήν την περίπτωση, η Σάττι δίνει ένα πολύ σπουδαίο μήνυμα, με σύγχρονη αισθητική και «ευγένεια». Ένα άκρως πολιτικοποιημένο τραγούδι, χωρίς τσιτάτα και ακρότητες, παρά μόνο με σεβασμό και ουσία. Δεν είναι εύκολο να προσεγγίζεις ένα τόσο «σκληρό» γεγονός, χωρίς να γίνεις μελό και παρωχημένος. Αποφεύγοντας με θαυμαστή μαεστρία τις παρανοήσεις, προβάλλεται μέσω της τέχνης ένα τόσο σημαντικό θέμα. Τί άλλο να ζητήσεις από έναν καλλιτέχνη;
Συνοψίζοντας, η Μαρίνα Σάττι, μάλλον-ήρθε για να μείνει. Από τις λίγες καλλιτέχνιδες που κατάφεραν να κάνουν την παραδοσιακή μουσική-cool. Από τις λίγες καλλιτέχνιδες που ερμηνεύουν άκρως πολιτικοποιημένα τραγούδια και οι συναυλίες έχουν μία πολιτική χροιά, χωρίς ίχνος κομματικού ψήγματος. Λες η Μαρίνα Σάττι να σώσει τον κόσμο; Μπορεί και όχι, αλλά μάλλον θα τον κάνει καλύτερο…
Πηγή
